به گزارش لنگه نیوز، بندرلنگه با زیبایی طبیعی، موقعیت استراتژیک دریایی، و سابقه دیرینه در صیادی و تجارت دریایی، امروز با بحرانی خاموش اما عمیق مواجه است که اگر جدی گرفته نشود، آینده‌ی دریا و حیات آن را در این منطقه به خطر می‌اندازد. این بحران چیزی نیست جز آلودگی‌های پلاستیکی ناشی از زباله‌هایی که مستقیماً از سوی برخی قایق‌های صیادی به دریا انداخته می‌شود. آماری غیررسمی نشان می‌دهد که در بندرلنگه بیش از پنج‌هزار قایق صیادی فعال هستند. این قایق‌ها گاهی یک تا دو شبانه‌روز یا بیشتر در دل دریا می‌مانند و در طول این مدت، زباله‌هایی مثل بطری پلاستیکی، ظروف یک‌بار مصرف، نایلون، تورهای پاره‌شده، طناب و حتی بسته‌بندی مواد غذایی تولید می‌کنند. اگر هر قایق فقط بخش کوچکی از این پسماند را به دریا بیندازد، حجم آلودگی دریایی در مدت کوتاهی به ابعادی خطرناک می‌رسد.
متأسفانه گزارش‌ها و مشاهدات محلی نشان می‌دهد که بخشی از این زباله‌ها به‌جای بازگرداندن به ساحل، مستقیماً در آب رها می‌شود. برخی از صیادان به دلیل نبود امکانات جمع‌آوری زباله در قایق یا اسکله، یا از روی عادت و بی‌توجهی، زباله‌های خود را به امواج می‌سپارند. این زباله‌ها اگرچه از دید آن‌ها ناپدید می‌شوند، اما اثرات آن برای طبیعت باقی می‌ماند و بهایش را موجودات بی‌گناه دریا می‌پردازند. طی سال‌های اخیر، بارها لاشه لاک‌پشت‌هایی که پلاستیک بلعیده‌اند، کوسه‌هایی گرفتار در تورهای رهاشده، یا حتی جسد نهنگ‌هایی که در اثر انسداد دستگاه گوارش ناشی از زباله جان داده‌اند، در سواحل بندرلنگه پیدا شده است. این مشاهدات دردناک تنها گوشه‌ای از واقعیت تلخی است که در دل دریا جریان دارد.
اما در این میان، نقطه امید آنجاست که همان صیادانی که می‌توانند بخشی از مشکل باشند، اگر آموزش ببینند و حمایت شوند، قادرند به بخش بزرگی از راه‌حل تبدیل شوند. صیادان محلی نه‌تنها ارتباط عمیق و فرهنگی با دریا دارند، بلکه هر روز و شب در تماس مستقیم با طبیعت دریا هستند و بهتر از هر کسی تأثیر آلودگی را می‌بینند. اگر برای آن‌ها امکانات ساده‌ای مثل سطل زباله در قایق، ایستگاه‌های بازیافت در اسکله، و تشویق مالی برای بازگرداندن زباله به ساحل فراهم شود، بسیاری از آن‌ها با دل و جان از این اقدام استقبال می‌کنند. هم‌چنین با راه‌اندازی طرح‌های آموزشی توسط اداره محیط‌زیست، شیلات و سازمان‌های مردم‌نهاد، می‌توان آگاهی صیادان و خانواده‌های آنان را نسبت به اهمیت حفظ اکوسیستم دریایی افزایش داد.
در حقیقت، آینده‌ی صیادی در بندرلنگه به‌طور مستقیم به سلامت دریا وابسته است. اگر چرخه حیات دریا مختل شود، نسل ماهیان کاهش یابد یا آلودگی‌ها باعث کاهش کیفیت آب و محیط زیست شود، نخستین آسیب‌دیدگان همین جامعه صیادی خواهند بود. بنابراین حفاظت از دریا نه یک کار لوکس زیست‌محیطی، بلکه یک وظیفه حیاتی برای بقا و معیشت است. بهتر است این واقعیت در گفتگوهای محلی، در مدارس، در مجالس خانوادگی و محافل صیادی بازگو شود تا تبدیل به یک فرهنگ شود.
در کنار همه این‌ها، حضور گردشگران در سواحل بندرلنگه نیز در حال افزایش است. سواحلی که آغشته به زباله‌های پلاستیکی باشند، نه‌تنها برای طبیعت بلکه برای اقتصاد گردشگری نیز فاجعه‌بار هستند. صیادان، بومیان، مسئولان محلی و حتی جوانان داوطلب می‌توانند با هم‌افزایی، ساحل‌های پاک بسازند و دریا را از شر زباله‌های انسانی رها کنند. بندرلنگه شایسته آن است که الگوی پاک‌سازی مشارکتی و مسئولانه در جنوب کشور باشد؛ شهری که به دریا نه فقط به چشم منبع درآمد، بلکه به‌عنوان یک شریک حیات نگاه می‌کند.
انتهای پیام/
