به گزارش لنگه نیوز، در سال‌های نه‌چندان دور، برای بسیاری از جوانان روستایی شهرستان بندرلنگه، فوتبال فقط یک رؤیا بود. زمین خاکی، در میان سنگ و خار، بدون دروازه‌های درست‌وحسابی و بدون نور و امکانات، جایی بود که نوجوانان در غروب‌های داغ تابستان با پای برهنه دنبال توپ فرسوده‌ای می‌دویدند. اما امروز، با نگاه تازه‌ای که در دولت و نهادهای مسئول به عدالت ورزشی و محرومیت‌زدایی شکل گرفته، این تصویر در حال دگرگونی است. طبق گفته نماینده مردم بندرلنگه در مجلس شورای اسلامی، تا پایان سال ۱۴۰۴ هیچ روستای بالای ۲۰۰ خانوار در سطح شهرستان بدون زمین چمن مصنوعی نخواهد ماند؛ وعده‌ای که نه‌تنها برای جوانان، بلکه برای کل بافت اجتماعی روستاها نویدبخش تحولی مثبت است.
ایجاد زمین‌های چمن مصنوعی در روستاها، صرفاً یک پروژه عمرانی ساده نیست. این طرح نشانه‌ای روشن از آن است که دولت و مسئولان به اهمیت ورزش به عنوان یک ابزار اساسی در توسعه اجتماعی و فرهنگی واقف شده‌اند. وقتی یک روستای کوچک در دل هرمزگان صاحب زمینی با چمن مصنوعی، نور مناسب و امکانات اولیه می‌شود، این اتفاق فقط ایجاد زیرساخت نیست؛ این یعنی دیده شدن، یعنی توجه به استعدادهایی که سال‌ها در سایه مانده‌اند، و یعنی برقراری نوعی از عدالت ورزشی که پیش از این در انحصار شهرها بود. همین زمین‌های ساده اما استاندارد، بستری برای پرورش نسل سالم‌تر، پرنشاط‌تر و مسئول‌تر فراهم می‌کنند.
جوانان روستایی بندرلنگه، که روزگاری در نبود امکانات انگیزه‌ای برای ورزش نداشتند، امروز با دیدن زمین‌هایی که در نزدیکی خانه‌شان ساخته می‌شود، باور می‌کنند که استعداد آن‌ها نیز ارزش دیده شدن دارد. این زمین‌ها نه‌تنها محلی برای ورزش، که پایگاهی برای اجتماع، دوستی، رقابت سالم و ایجاد حس مسئولیت جمعی‌اند. بسیاری از خانواده‌ها که پیش‌تر نگران پرسه‌زدن فرزندانشان در کوچه و خیابان بودند، حالا با اطمینان بیشتری آن‌ها را راهی زمین چمن محله می‌کنند، چون می‌دانند آن‌جا هم ایمن‌تر است و هم مفیدتر.
از طرف دیگر، این اقدام دولت در توسعه چمن‌های مصنوعی در مناطق روستایی، بخشی از نگاه کلان‌تری به «محرومیت‌زدایی پایدار» است. برخلاف طرح‌هایی که فقط شکل نمادین دارند، زمین‌های ورزشی وقتی با برنامه‌ریزی و آموزش همراه شوند، تبدیل به کانون‌های دائمی پویایی اجتماعی خواهند شد. حالا فرصت مناسبی فراهم آمده تا با همکاری ادارات ورزش و جوانان، دهیاری‌ها و آموزش و پرورش، این زمین‌ها به محل آموزش‌های ورزشی هدفمند، برگزاری لیگ‌های محلی و کشف استعدادهای نو تبدیل شوند. هر زمینی که ساخته می‌شود، ظرفیت پرورش یک فوتبالیست، یک مربی، یک داور و حتی یک شهروند مسئول بیشتر را در دل خود دارد.
البته باید توجه داشت که نگهداری و مدیریت این زمین‌ها نیز از همان ابتدا نیاز به مشارکت اهالی روستا دارد. تجربه نشان داده اگر خود مردم در فرآیند بهره‌برداری و حفظ این فضاها نقش داشته باشند، دوام و بهره‌وری آن‌ها بیشتر خواهد بود. همین نگاه مشارکتی می‌تواند به شکل‌گیری حس مالکیت و هویت ورزشی در روستاها منجر شود. بچه‌هایی که امروز روی چمن مصنوعی محله‌شان فوتبال بازی می‌کنند، فردا می‌توانند به‌عنوان جوانانی با انگیزه و سلامت، در خدمت توسعه اجتماعی منطقه خود باشند.
در نهایت، باید گفت که پروژه زمین‌های چمن مصنوعی نه‌فقط یک طرح ورزشی بلکه یکی از شاخص‌ترین نمادهای توسعه متوازن و مردمی در حوزه ورزش روستایی است. این‌که دولت به جای تمرکز صرف بر مراکز استان‌ها، چشم خود را به سوی روستاها چرخانده، نشانه‌ای از تغییر نگاه به عدالت جغرافیایی است. بندرلنگه با روستاهای پرجمعیت، جوان و پرشور خود، شایسته بهترین زیرساخت‌هاست و حالا با این حرکت مثبت، گامی جدی در مسیر توانمندسازی اجتماعی و ورزشی برداشته شده است. این مسیر اگر با حمایت مردمی، آموزش محلی و استمرار در سرمایه‌گذاری ادامه یابد، بدون تردید در سال‌های آینده شاهد شکوفایی نسل جدیدی از ورزشکاران، مربیان و جامعه‌سازانی خواهیم بود که از دل همین زمین‌های سبز سر بر می‌آورند.
انتهای پیام/
